Τη ΓΛΩΣΣΑ μου έδωσαν ΕΛΛΗΝΙΚΗ.. από τον Οδυσσέα Ελύτη

Τη ΓΛΩΣΣΑ μου έδωσαν ΕΛΛΗΝΙΚΗ

Τη Γλώσσα μου έδωσαν Ελληνική,
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου...
Μονάχη έγνοια η Γ λ ώ σ σ α μου
στις αμμουδιές του Ομήρου...
Εκεί σπάροι και πέρκες
ανεμόδαρτα ρ ή μ α τ α
ρεύματα πράσινα μες στα γαλάζια
όσα είδα στα σπλάχνα μου ν' ανάβουνε
σφουγγάρια, μέδουσες
με τα πρώτα  λ ό γ ι α  των Σειρήνων
όστρακα ρόδινα
με τα πρώτα μαύρα ρίγη...

Μονάχη έ γ ν ο ι α η ΓΛΩΣΣΑ μου,
με τα πρώτα μαύρα ρίγη..

Εκεί ρόδια, κυδώνια
θεοί μελαχροινοί, θείοι κ' εξάδελφοι
το λάδι αδειάζοντας
μες στα πελώρια κιούπια.
Και πνοές από τη ρεμματιά
ευωδιάζοντας λυγαριά και σχίνο
σπάρτο και πιπερόριζα
με τα πρώτα πιπίσματα των σπίνων
ψ α λ μ ω δ ί ε ς γλυκές
με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι...

Μονάχη έ γ ν ο ι α  η  ΓΛΩΣΣΑ μου,
με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι!..

Εκεί δάφνες και βάγια θυμιατό και λιβάνισμα
τις πάλες ευλογώντας και τα καριοφίλια
στο χώμα το στρωμένο με τ' αμπελομάντιλα,
κνίσες, τσουγκρίσματ και Χριστος Ανέστη
με τα πρώτα σμπάρα των Ελλήνων!
Α γ ά π ε ς μυστικές
με τα πρώτα  λ ό γ ι α  του Ύμνου..

Μονάχη έ γ ν ο ι α η ΓΛΩΣΣΑ μου,
με τα πρώτα λόγια του "Υμνου"

Οδυσσέας Ελύτης
από το "ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ"

Γιάννης Ρίτσος

"ΟΛΗ η Ζωή είναι μια ΕΥΧΗ για την ΑΘΑΝΑΣΙΑ

έτσι λίγο λίγο Πραγματώνεται μέσα από την Τέχνη

αυτή η Παγκόσμια Ευχή... μπορούμε να  πούμε

ότι εκπληρώνεται κατα κάποιον τρόπο αυτή

η ΕΠΙΘΥΜΙΑ της  ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ"

Γιάννης Ρίτσος

Η Πλατωνική Αλληγορία της Σπηλιάς

Ο ΜΥΘΟΣ του ΣΠΗΛΑΙΟΥ

«Φ α ν τ ά σ ο υ ένα μακρύ διάδρομο που καταλήγει σε μια μεγάλη, κατασκότεινη σ π η λ ι ά. Εκεί μέσα βρίσκονται από την παιδική τους ηλικία αλυσοδεμένοι άνθρωποι πολλοί, σε αλλεπάλληλες σειρές, που κοιτούν μόνο μπροστά,... τον τοίχο της σπηλιάς.

Σημείωσε, ότι αυτοί οι δεσμώτες δεν μπορούν να κοιτάξουν αριστερά, δεξιά και πίσω. Ούτε τους εαυτούς τους δεν μπορούν να δουν. Σ’ αυτή την κατάσταση βρίσκονται σ’ όλη τους τη ζωή...

Φ α ν τ ά σ ο υ τώρα, ότι πίσω από τις σειρές των δεσμωτών υπάρχει αναμμένη μια μεγάλη φωτιά. Μπροστά από τη φωτιά και πίσω από τις πλάτες τους, περνοδιαβαίνουν με ταχύτητα άνθρωποι «θαυματοποιοί» (που κρατούν την εξουσία) που μεταφέρουν, κρατώντας πάνω στα κεφάλια τους, διάφορα αντικείμενα, των οποίων μόνο τις  σ κ ι έ ς  βλέπουν οι δεσμώτες να προβάλλονται στον τοίχο της σπηλιάς, εξαιτίας της λάμψης που παρέχει η φωτιά κι ακούν την ηχώ από τις φωνές τους.

Ξαφνικά ένας φυλακισμένος σπάει τα δεσμά του και με βήματα δειλά στην αρχή αλλά σταθερά,  β γ α ί ν ε ι  από τη σπηλιά, ανεβαίνει στην επιφάνεια της γης και, κάτω από το φως του ήλιου, αντιλαμβάνεται την  π λ ά ν η  στην οποία ζούσε, όσο καιρό αυτός και οι συνάνθρωποί του ήταν αλυσοδεμένοι στη σπηλιά…»

..από.... το 7ο κεφάλαιο της «Πολιτείας» του Πλάτωνα

Maria Callas Butterfly-Puccini

Σαν Σήμερα... στις 17 Φεβρουαρίου του 1904:

Η όπερα του Πουτσίνι «Μαντάμ Μπάτερφλαϊ»

κάνει πρεμιέρα στη Σκάλα του Μιλάνου.

 

 

Απολαύστε την υπέροχη Όπερα του Giaccomo Puccini

 

από την Ελληνίδα Μούσα.. Μαρία Κάλλας!

 Η όπερα πρέπει να είναι ο α π ό λ υ τ ο ς καθρέφτης

μίας ζωής γεμάτης πάθη, συναισθηματισμό και ερωτισμό

 υποστήριζε ο Μεγάλος Ιταλός Συνθέτης

Ισως ο Έρωτας..

Ισως ο Έρωτας..

Άσε την φαντασία... ελεύθερα να  ταξιδέψει..

γνωρίζει μέρη.. που δεν τα πάτησε ποτέ ο Νους

και δεν φοβάται την υπέρβαση.. ούτε και το σκοτάδι.

Στον Έ ρ ω τ α αυτοδίκαια, ανήκει η Υπερβολή..

Δεν χώρεσε.. ποτέ παζάρι στην Αγάπη

είναι το πιο γλυκό αναλώσιμο του κόσμου υλικό.

Η αξία της δεν φυλακίζεται.. μέσα σε ένα Μουσείο

είναι της Άνοιξης α ν θ ό ς.. το ά ρ ω μ α του Ρόδου

που φ ρ ό ν τ ι ζ ε ς... για μια ολόκληρη ζωή!

Μην σε φοβίζει του Έ ρ ω τ α η Υπερβολή

ό,τι φοβάσαι στη ζωή φάντασμα γίνεται..

σκιά.. που περιφέρεται.. στης νύχτας το σκοτάδι,

θεριεύει και φαντάζει.. πιο τρομερό απ΄την αλήθεια.

Κάπως έτσι τρόμαξαν.. κι ονόμασαν αρρώστια

του Έρωτα την φυσική ορμή και της Ψυχής τον πόθο

που δίνει στη καρδιά φτερά.. και την απογειώνει !

Στους ποιητές.. το μυστικό παρέδωσαν οι μούσες

αιώνια να ντύνουν με λόγια.. τα τραγούδια,

και να υμνούν με σεβασμό, ό,τι το Νου φοβίζει.

Αν η Ψ υ χ ή.. τον Έρωτα.. στο διάβα της γνωρίσει,

το θείο δώρο θα γευτεί.. σαν νέκταρ κι αμβροσία

κι έτσι για πάντα όμορφη κι ανθρώπινη θα μείνει

κι ο χρόνος θα την σεβαστεί.. και θα της δώσει χάρη.

Ί σ ω ς ο Έρωτας και να ‘ναι... μια τ ρ έ λ λ α θεϊκή

που δεν χωρά.. στου κάτω Κόσμου το βασίλειο

Φτερά χαρίζει στην Ψυχή.. Χαμόγελο στα χείλη..

κι αντανακλά στο βλέμμα.. του πόθου το φιλί

που δίνει ο ήλιος τρυφερά στη γη… αυγή και δείλι

κι ενώνει το γαλάζιο της θάλασσας και τ’ουρανού

με χρώματα ε λ π ί δ α ς.. χαϊδεύει τον ορίζοντα

φωτίζει με χαμόγελο... των άστρων το σκοτάδι.

Ί σ ω ς ο Έρωτας και να ’ναι..  Θεού  συγχώρηση

ανάμνησης ίχνη ομορφιάς.. ενός χαμένου παραδείσου

Όνειρα κι ελπίδες ξαναζούν κι υφαίνουν.. Νοσταλγία

και σώζουν το Χαμόγελο στο βλέμμα… στη καρδιά!

Υπόσχεση και Προσδοκία.. κάθε ανθρώπινο φιλί

άγγιγμα του ανέμου τρυφερό… το κάθε χάδι

φλόγα και φως του Ήλιου… του πόθου η πνοή

αναπαράσταση της πάλης για ζωή.. της ηδονής η μέθη.

Ί σ ω ς ο Έρωτας και να ’ναι… η τελευταία μας Ελπίδα
αιωνιότητας αυταπάτη... στου κόσμου το εφήμερο.

Εισιτήριο για δύο στο Μονόπρακτο της Ζωής!

Ύμνος μαζί και θρήνος.. των Ψυχών το αγκάλιασμα

Αντίσταση… και Πάλη… Πόθος.. κι Αποδοχή..

Υ π ό σ χ ε σ η η Ένωση και Θ ρ ί α μ β ο ς ο οργασμός!

κι η Συμφωνία των αισθήσεων... ύμνος και μελωδία..

Χορός έκπτωτων Αγγέλων που συναντήθηκαν στη Γη.

Ίσως ο Έ ρ ω τ α ς και να’ ναι… η ίδια η Ζ ω ή !

Lunapiena

Νίκος Καζαντζάκης

‘’Και ποια είναι η πιο αψηλή εντολή;

Ν’ αρνηθείς όλες τις παρηγοριές

-θεούς, πατρίδες, ηθικές, αλήθειες -

ν’ απομείνεις μόνος

και ν’ αρχίσεις να πλάθεις εσύ,

με μοναχά τη δύναμή σου,

έναν  κ ό σ μ ο

που να μην ντροπιάζει την καρδιά σου...

Ποια ‘ναι η πιο αντρίκια χαρά;

Ν’ αναλαβαίνεις την πάσα ε υ θ ύ ν η’’.

’’Μια από τις πιο νόμιμες  χ α ρ έ ς  του ανθρώπου

είναι, θαρρώ, να μοχτάει και να βλέπει

πως ο μόχτος του φέρνει καρπό’’

Νίκος Καζαντζάκης

ΟΜΟΛΟΓΙΑ Πίστεως.. του Ν. Καζαντζάκη

από την.... "ΟΜΟΛΟΓΙΑ Πίστεως"

ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ 1925

"...Πιστεύω ότι το αστικό καθεστώς είναι ανίκανο πια

να ρυθμίσει τις σύγχρονες ανάγκες κι ανησυχίες

του κοινωνικού συνόλου διότι:

Ο ι κ ον ο μ ι κ ώ ς

- στηρίζεται στη λ η σ τ ρ ι κ ή ατομική οργάνωση

της παραγωγής και στην ά ν ι σ η κατανομή του πλούτου.

Κ ο ι ν ω ν ι κ ώς -

δεν υπάρχει πια καμία η θ ι κ ή

που να στηρίζει τις σ χ έ σ ε ι ς των ανθρώπων.

Π ο λ ι τ ι κ ώ ς -

η άρχουσα τάξη διαχειρίζεται την πολιτική εξουσία

προς όφελος της, εις βάρος της μεγίστης πλειονοψηφίας

του λαού και αποδείχνεται μ ά τ α ι η

Δεν υ π ά ρ χ ε ι πια στο αστικό καθεστώς

ένα ανώτερο ι δ α ν ι κ ό που να δίνει ευγένεια

και συνοχή στις ενέργειες των ατόμων και των κρατών.

Δεν υπάρχει πίστη -

δηλαδή ένας υ π ε ρ α τ ο μ ι κ ό ς ρ υ θ μ ό ς

που να ρ υ θ μ ί ζ ε ι τις σκέψεις, τα αισθήματα

και τις πράξεις των ατόμων.

Η αστική τάξη γκρέμισε τη φεουδαρχία, απέδωσε

- σε θαυμαστή ποσότητα και ποιότητα -

ό,τι μπόρεσε στη σκέψη, στην τέχνη,

στην επιστήμη και στην πράξη.

Τώρα διαγράφει τη μοιραία καμπύλη προς τα κάτω.

Ζούμε την παρακμή τούτη κι επομένως είναι

πολύ δ ύ σ κ ο λ ο να την αντιληφθούμε.

Όμως, τόσο είναι γοργή η αποσύνθεση, ώστε

και οι πιο παχύδερμοι αρχίζουν να ανησυχούν.

Και διαγράφονται φανερά δύο ειδών προσπάθειες:

1. Άλλοι μάχουνται να συγκρατήσουν το αστικό καθεστώς,

πολεμώντας κάθε αντίθετη ενέργεια και πράξη.

2. Άλλοι μάχουνται να το ρίξουν, αντικαθιστώντας το

με νέο - κατά την πεποίθηση τους δικαιότερο

και εντιμότερο -καθεστώς.

Ποια  τ ά ξ η  θα διαδεχτεί το αστικό καθεστώς;

Ακλόνητα πιστεύω η τάξη των ε ρ γ α ζ ο μ έ ν ω ν:

Εργάτες, αγρότες και πνευματικοί παραγωγοί.

Η τάξη αυτή πέρασε το πρώτο στάδιο

-της φ ι λα ν θ ρ ω π ί α ς.

Δεν αποτείνεται πια, όπως πριν από ένα αιώνα,

στην φιλανθρωπία των πλουσίων,

δεν ζ η τ ά ε ι  πια  ε λ ε η μ ο σ ύ ν η.

Πέρασε έπειτα στο δεύτερο στάδιο

- της δ ι κ α ι ο σ ύ ν η ς.

Δε ζητάει πια να καταλάβει την αρχή..

γιατί αυτό είναι το δίκαιο.

Βρίσκεται στο τρίτο και τελευταίο στάδιο:

Π ι σ τ ε ύ ε ι τώρα πως θα πάρει την εξουσία,

γιατί τέτοια είναι η ιστορική ανάγκη..."

Κι έτσι βρισκόμαστε σήμερα στο κρίσιμο σημείο,

όπου μιά τάξη, παρ' όλη την εξωτερική ισχυρότατη

εμφάνισή της, τρεκλίζει, σ α λ ε ύ ο υ ν  τα  θ ε μέ λ ι α της,

έχασε την ψυχική της συνοχή -κι αποσυντίθεται.

Μιά άλλη τάξη σ υ ν τ ά ζ ε τ α ι, οργανώνεται,

π ι σ τ ε ύ ε ι.

Μα δεν οργανώθηκε ακόμα εντελώς,

δεν εφωτίστηκε ακόμα όλη,

δεν έλαβε ακόμα τέλεια συνείδηση της δύναμής της

-διατελεί ακόμα σκλάβα του σαπημένου κολοσσού.

Οι παλιές αξίες έχασαν την πίστη που τις εστήριζε και

τους έδινε νόημα και κύρος- οι νέες αξίες

δημιουργούνται ολοένα,

δεν πήραν ακόμα τη σταθερή τους μορφή.

Ποιό είναι το χ ρ έ ο ς μας;

Να ετοιμαζόμαστε.

Πώς;

Μορφώνοντας σαφή  ι δ έ α  της ιστορικής στιγμής

που περνούμε, φωτίζοντας το λαό και δίνοντας νέο,

υψηλότερο π ε ρ ι ε χ ό μ ε ν ο στις έννοιες

της εργασίας, της δικαιοσύνης και της αρετής.

'Ετσι μονάχα θα μπορέσουν οι μάζες να' ναι έτοιμες

να μεταβούν απο τη συναίστηση των δικαιωμάτων τους

στην πραγμάτωση των υποχρεώσεών τους.

'Ετσι μονάχα, όταν θα' ρθει η μοιραία στιγμή,
θα μπορέσουν ν' αναλάβουν ε υ θ ύ ν ε ς.

Ο α γ ώ ν α ς, όπως τον αντιλαμβάνουμαι,

δεν είναι απλώς οικονομικός. Η οικονομική χειραφέτηση

είναι μονάχα μ έ σ ο για την ψυχική και πνεματική

χειραφέτηση του ανθρώπου. 

'Οτι κι αν κάνετε, όσος καιρός κι αν περάσει,

έχω, κύριοι δικαστές, την πεποίθηση πως πάντα

οι λίγοι θα πληθαίνουν, πάντα οι αδικημένοι

θα δυναμώνουνται,

π ά ν τ α  η τάξη που αδικεί... θα πέσει.

Αυτή είναι η σκέψη μου.

Εθεώρησα χρέος μου να τη διατυπώσω

με απόλυτη ειλικρίνεια.

Χρέος δικός σας, αν βρίσκετε τη σκέψη μου κολάσιμη,

να με τιμωρήσετε. "

Ενα κείμενο γραμμένο απο τον Νίκο Καζαντζάκη,

86 χρόνια πρίν.

^

από:

http://spitha-symi.blogspot.com/2011/01/blog-post_28

Το Λευκό Τριαντάφυλλο

Το λευκό Τριαντάφυλλο

Περπατώντας εκείνο το πρωινό, με μια βαθειά επιθυμία, ν'απολαύσωτον καθαρό αέρα της φύσης, βρέθηκα μπροστά σε ένα λευκό λουλούδι. Ένα κάτασπρο τριαντάφυλλο. Η ομορφιά του τράβηξε την προσοχή μου.. Η επιθυμία μου να το απολαύσω ήταν έντονη. Μ'αρέσει τόσο πολύ αυτό το κατάλευκο λουλούδι.. Το θέλω δικό μου.. σκέφτηκα. Τι υπέροχο λευκό.. τι λεπτή η φόρμα του.. και τι υπέροχα μεθυστικό το άρωμά του.. Ήθελα να το αγγίξω απαλά και τρυφερά.. όπως ο ανοιξιάτικος άνεμος.. όπως μια ακτίνα του ήλιου.. με θαυμασμό και απέραντο σεβασμό στην ομορφιά του.. Τι γλυκειά αίσθηση ξεχειλίζει απ'την καρδιά μου.. Η τριανταφυλλιά φάνταζε στα μάτια μου περήφανη και τα κλειστά μπουμπούκια, τ'αδέλφια του το κρυφοκοίταζαν με ζήλεια.. Είναι το πιό όμορφο λευκό τριαντάφυλλο που είχα δει ποτέ.. Σαν χείμαρος ανεβαίνει μέσα μου η επιθυμία κατοχής. Μια άπληστη ανάγκη να το έχω μόνο για μένα. Θα είναι φανταστικό στο τραπεζάκι του σαλονιού.. μέσα σ'εκείνο το πανέμορφο κρυστάλλινο βάζο με την άσπρη ζωγραφιά.. Είναι το πιό ταιριαστό μέρος για το τριανταφυλλό μου.. σκέφτηκα. Σίγουρα θα το προτιμά ν'αλλάξει περιβάλλον.. Σ'όλους αρέσει ν'αλλάζουν περιβάλλον.. Θα ταξιδέψει μαζί μου.. Σ'όλους αρέσουν τα ταξίδια.. Θα γνωρίσει ένα κομμάτι αυτού του κόσμου, που κανένα άλλο τριαντάφυλλο δεν θα'χει γνωρίσει.. Θα το φροντίζω με όλη μου την αγάπη.. θα το νοιάζομαι.

Η επιθυμία μου για κατοχή, άρχισε να ντύνεται με όμορφες ιδέες, με χρωματιστή φαντασία.. έτοιμη να με οδηγήσει, χωρίς καμμιά ενοχή.. να σπάσω βίαια το κλαδί του και ν'αλλάξω την διαδρομή ζωής, στο πανέμορφο επιθυμητό τριαντάφυλλό μου. Μ'αυτές τις σκέψεις έχασα από τα μάτια μου την ομορφιά του. Η σκιά της προσδοκίας μου να κρατήσω τη ομορφιά του και να συντηρήσω τη ζωή του με τεχνητά μέσα... ενάντια στους κανόνες της φύσης, που ξέρει τόσο καλά να διατηρεί τις ομορφιές της.. τα γκρίζα σύννεφα της επιθυμίας μου για κατοχή.. και η επιθυμία μου να νοιώσω η μοναδική κυρίαρχος της ομορφιάς του.. έκρυψαν για μια στιγμή την δυνατότητά μου ν'αγαπάω.. Τι μάχη μέσα μου.. Ψάχνοντας πιό βαθειά.. αναγνώρισα ακόμα για μια φορά, εκείνο τον αιώνιο φόβο μου.. ότι μπορεί να χαθεί ό,τι αγαπήσω.. μπορεί να χάσει την ομορφιά του.. την ζωτικότητα και την ζωντάνια του.. Ο φόβος της απώλειας της ομορφιάς και της ύπαρξης.. Τι αγωνία.. η ανάγκη μου να ελέγξω, να συντηρήσω όσο γίνεται πιό πολύ να νικήσω με κάθε μέσον. Μια αιώνια μάχη.. η μάχη της ζωής ενάντια στο θάνατο και την ανυπαρξία.

Αποφασίζω να περιγράψω με λέξεις την συγκίνησή μου, ν'αδράξω αυτή την στιγμή της υπαρξής μου.. για να μην χαθεί στην αμνησία του χρόνου.. Δεν αγαπώ την λησμονιά. Θυμίζει θάνατο. Είναι τόσο λευκή.. χωρίς καμμιά απόχρωση... δίχως την παραμικρή ομορφιά... Το κόκκινο της πέννας μου, θα συμπληρώσει λίγο χρώμα.. Αλλά δεν μου φτάνει... άρχισα τότε να ζωγραφίζω την όμορφη μάνα-τριανταφυλλιά.. διατηρώντας έτσι τα συναισθήματα, τις συγκινήσεις μου και το κατάλευκο τριαντάφυλλο στο φυσικό τους περιβάλλον... Κράτησα την εικόνα του στο χρόνο.. και την ανάμνηση μες στην καρδιά μου.. θα μπορέσει ίσως να ερεθίσει και την φαντασία όποιου θα ήθελε να την αγγίξει... Κράτησα έτσι ζωντανή την ομορφιά του στο χρόνο, δίχως να ταράξω την ησυχία του..

Τι περίεργη δύναμη που'χει τούτη η αίσθηση ηρεμίας μέσα μου... μπορώ ακόμα να επιθυμώ... μπορώ ακόμα ν'απολαμβάνω, μπορώ ακόμα να παίζω και να νικώ τον φόβο και τον πόνο της απώλειας..

μπορώ ακόμα να κρατώ την αυταπάτη, ότι έχω την δυνατότητα να σώσω την ομορφιά. Κι αν τίποτε απ'όλα αυτά κάποτε δεν θα μπορώ να καταφέρω... είναι σίγουρο ότι σήμερα, μπόρεσα γι'ακόμα μια φορά να γλυτώσω από τις ενοχές, που θα έφερνε μέσα μου, η επιθυμία να καταστρέψω την ομορφιά, εν ονόματι της Αγάπης....

Lunapiena

"Όταν αποφασίσαμε να κάμομε την επανάσταση,

δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε π ό σ ο ι είμεθα,

ούτε πως δεν έχομε άρματα,
ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν

τα κάστρα και τας πόλεις,

ούτε κανένας φρόνιμος.. μας είπε

« Πού πάτε εδώ να πολεμήσετε

με σιταροκάραβα βατσέλα»,

α λ λ ά,

ως μία β ρ ο χ ή,

έπεσε εις όλους μας η ε π ι θ υ μ ί α

 της  Ε λ ε υ θ ε ρ ί α ς μας,

και ό λ ο ι, και οι κληρικοί,

 και οι προεστοί, και οι καπεταναίοι,

και οι πεπαιδευμένοι, και οι έμποροι,

μικροί και μεγάλοι,

Ο Λ Ο Ι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σ κ ο π ό,

και εκάμαμε την Επανάσταση".

"ΠΑΙΔΙΑ μου. Να σκλαβωθείτε στα γράμματά σας.

Η προκοπή και η μάθησης σας να ΜΗΝ γίνει

σκεπάρνι μόνο για το άτομό σας.

Αλλά να κοιτάζει το ΚΑΛΟ της κοινότητος.

Και μέσα στο καλό αυτό βρίσκεται και το δικό σας.

Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο,

όπου εμείς ελευθερώσαμε. Και δια να γίνει τούτο πρέπει

να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας την ΟΜΟΝΟΙΑ

και την ΦΡΟΝΙΜΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ".

Μέρος του λόγου που εκφώνησε ο Κολοκοτρώνης στην Πνύκα.

 

Διαβάστε:

Τα ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ του Θ. ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ

που υπαγόρευσε ο Ι δ ι ο ς στον Γ. Τερτσέτη,

Ιερό Κειμήλιο Λόγου και αγνού Πατριωτισμού:

^

http://www.computer.gr/kolokotronis/apo.html

ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΗΤΣΙΑΣ - Πότε θα Ξαναμιλήσεις (Ηλίας Ανδριόπουλος)

Πότε θα ξαναμιλήσεις;

Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας.

Σπέρνουνται γεννιούνται σαν τα βρέφη

ριζώνουν θρέφονται με το αίμα. (δις)

Όπως τα πεύκα κρατούνε τη μορφή του αγέρα

ενώ ο αγέρας έφυγε, δεν είναι εκεί.

Το ίδιο τα λόγια φυλάγουν τη μορφή του ανθρώπου

κι ο άνθρωπος έφυγε δεν είναι εκεί.

Πότε θα ξαναμιλήσεις;

Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας.

Σπέρνουνται γεννιούνται σαν τα βρέφη

ριζώνουν θρέφονται με το αίμα.

Ίσως γυρεύουν να μιλήσουν τ’ άστρα

που πάτησαν τη τόση γύμνια σου μια νύχτα.

Ο Κύκνος, ο Τοξότης, ο Σκορπιός

ίσως εκείνα. (δις)

Αλλά πού θα είσαι τη στιγμή

που θα ‘ρθει εδώ σ’ αυτό το θέατρο το φως; (τρις)

Πότε θα ξαναμιλήσεις;

Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας.

Σπέρνουνται γεννιούνται σαν τα βρέφη

ριζώνουν θρέφονται με το αίμα.

Ποίηση: Γιώργος Σεφέρης

Μουσική: Ηλίας Ανδριόπουλος

Ερμηνεία: Μανώλης Μητσιάς