Μίκης Θεοδωράκης- Ο Εχθρός Λαός

Ήταν πατριώτη... ένας Λαός

ένας μεγάλος τοπικός εχθρός.

Θέλανε νά 'χουν όλοι το σ π ι τ ά κ ι τους

καθημερινά το μ ε ρ ο κ α μ α τ ά κ ι τους

νά 'χουν ακόμα κι άμα θα κακογεράσουν

μια σ υ ν τ α ξ ο ύ λ α για να μην πεινάσουν.

Νιώθεις πατριώτη... τι εχθρός

ήταν τούτος ο παλιολαός...

Θέλανε να μην περπατούν στα τέσσερα

να σκέφτονται και να μιλούν ε λ ε ύ θ ε ρ α

να κυβερνάει αυτός.. που θά 'χουνε διαλέξει

κανένας πια.. να μην τους κοροϊδέψει.

Νιώθεις πατριώτη.. τι εχθρός

ήτανε τούτος ο παλιολαός...

Θέλαν το Νόμο.. φίλο κι όχι.. φύλακα

να μη φοβούνται.. πια τον χωροφύλακα

την περηφάνια τους.. κανείς να μην πληγώνει

ούτε την πόρτα τους να ξεκλειδώνει.

Νιώθεις πατριώτη.. τι εχθρός

ήτανε τούτος ο παλιολαός...

Ό ν ε ι ρ α χίλια μέσα στο κεφάλι τους

τ' αποθηκεύανε στο προσκεφάλι τους.

Χρόνια καλύτερα ε λ π ί ζ α ν ε να 'ρθούνε

το σήμερα.. οι ληστές δεν εχτιμούνε.

Νιώθεις πατριώτη.. τι εχθρός

ήταν τούτος ο παλιολαός...

***

Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Ερμηνεία: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

*****

"..διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις"

Μίκης Θεοδωράκης: ....όμως ΓΙΑΤΙ..???

«Με τον κοινό νου που διαθέτω,

δεν μπορώ να εξηγήσω και ακόμα περισσότερο

να δικαιολογήσω την ταχύτητα

με την οποία κατρακύλησε η χώρα μας

από τα επίπεδα του 2009.. σε τέτοιο σημείο,

ώστε με το ΔΝΤ να απολέσουμε

ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας

και να τεθούμε σε καθεστώς κ η δ ε μ ο ν ί α ς.

***

Και είναι περίεργο ότι κανείς έως τώρα

δεν ασχολήθηκε με το πιο απλό,

δηλαδή την οικονομική μας διαδρομή με αριθμούς και στοιχεία από τότε έως τώρα,

ώστε.. να καταλάβουμε κι εμείς οι αδαείς

τους πραγματικούς λ ό γ ο υ ς αυτής

της πρωτοφανούς και ιλιγγιώδους εξελίξεως,

που έχει ως αποτέλεσμα...

την α π ώ λ ε ι α της εθνικής μας αυτοτέλειας

και μαζί της ... την διεθνή τ α π ε ί ν ω σ η.

***

Ακούω για το χρέος των 360 δισεκατομμυρίων,

όμως συγχρόνως βλέπω ότι τα ίδια

και μεγαλύτερα χρέη έχουν πολλές άλλες χώρες.

Άρα δεν μπορεί να είναι αυτή

η βασική αιτία της κακοδαιμονίας.

Επίσης με προβληματίζει το στοιχείο της υπερβολής

στα διεθνή χτυπήματα με στόχο την χώρα μας,

μαζί με ένα τόσο καλά εναρμονισμένο συντονισμό

εναντίον μιας ασήμαντης οικονομικά χώρας,

που καταντά ύ π ο π τ ο ς.

***

Έτσι οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι κάποιοι

μας ντρόπιασαν και μας φόβισαν,

για να μας οδηγήσουν στο ΔΝΤ,

που αποτελεί βασικό παράγοντα

της επεκτατικής πολιτικής των ΗΠΑ

και όλα τα άλλα περί ευρωπαϊκής αλληλεγγύης

ήταν σ τ ά χ τ η στα μάτια μας, για..

να μη φανεί ότι πρόκειται για μια καθαρά

αμερικανική πρωτοβουλία,

για να μας ρίξει σε μια εν πολλοίς

τ ε χ ν η τ ή οικονομική κ ρ ί σ η,

ώστε να φοβηθεί ο λαός μας, να φτωχύνει,

να χάσει πολύτιμες κατακτήσεις

και τέλος να γονατίσει,

έχοντας δεχθεί να τον κυβερνούν ξένοι.

***

Όμως γιατί;

Για να εξυπηρετηθούν π ο ι ά σχέδια

και π ο ι ο ί στόχοι;

......................

Μίκης Θεοδωράκης

Το ΧΡΗΜΑ

"Οὐδὲν γὰρ ἀνθρώποισιν οἷον ἄργυρος

κακὸν νόμισμ' ἔβλαστε· τοῦτο καὶ πόλεις πορθεῖ,

τόδ' ἄνδρας ἐξανίστησιν δόμων τόδ' ἐκδιδάσκει

καὶ παραλλάσσει φρένας χρηστὰς πρὸς αἰσχρὰ

πράγμαθ' ἵστασθαι βροτῶν πανουργίας

δ' ἔδειξεν ἀνθρώποις ἔχειν

καὶ παντὸς ἔργου δυσσέβειαν εἰδέναι.

Ὅσοι δὲ μισθαρνοῦντες ἤνυσαν τάδε,

χρόνῳ ποτ' ἐξέπραξαν ὡς δοῦναι δίκην."

«Δε φύτρωσε χειρότερη καμιά ε φ ε ύ ρ ε σ η

στον κόσμο απ' το χ ρ ή μ α.

Αυτό γκρεμίζει πόλεις, ανθρώπους ξεσπιτώνει,

δασκαλεύει και πλανεύει το φρόνιμο μυαλό

να κυνηγάει της ντροπής τα έργα·

μαθαίνει τον άνθρωπο να γίνει κάλπης

και να κατέχει μύριες όσες βρωμιές.

Οσοι τέτοιον ανοίγουν δρόμο.. πληρωμένοι,

κάποτε, και στην ώρα.., πληρώνουν ακριβά»

Σοφοκλής

"Αντιγόνη" (296-304)

μεταφρ. Γεωργουσόπουλος

Τι είναι.. αυτό εδώ;

Χ ρ υ σ ά φ ι;

Κίτρινο, ακριβό, γυαλιστερό χρυσάφι;...

Όχι θεοί.. δεν  ψεύδομαι.. ορκίζομαι στ'αλήθεια! 

Φτάνει και μόνο... λίγο απ'αυτό

για να κάνει... άσπρο.. το μαύρο,

όμορφο.. τ' άσχημο... τ' άδικο.. σωστό..

ευγενικό.. το χυδαίο... νέο.. το παλιό,

κι αντρεία... τη δειλία.

Ω! Θεοί... γιατί  όλο αυτό;

Ποιά είν' άραγε η αξία του.. Ω! ουράνιοι;

Αυτό... παίρνει από κοντά σας

ιερωμένους... και πιστούς

και κλέβει ύπουλα άρρωστα μυαλά

που δείχνουν... να'χουν σθένος

Τούτος ο κίτρινος δούλος

κόβει και ράβει.. κάθε πίστη 

ευλογάει καταραμένους·

Κάνει λατρευτή.. τη λέπρα·

Ανεβάζει στην κορυφή τον κλέφτη 

πλάι σε γερουσιαστές...

 και του χαρίζει... τίτλους

με γονυκλισίες και χειροκροτήματα.. 

Τούτο... ξαναπαντρεύει χήρα μαραμένη·

Γυναίκα άρρωστη... με σπυριά ομπυασμένα

που προκαλεί αηδία... ο χρυσός

τη μπαλσαμώνει.. και την αρωματίζει

πάλι μ' ανθό του Απρίλη.

Ω, κολασμένη λάσπη,

πόρνη εσύ.. κοινή της ανθρωπότητας,

που σπέρνεις... τη διχόνοια

ανάμεσα στα έθνη..

Θέλω να σου δώσω

την πραγματική σου θέση στον κόσμο» 

  

Σαίξπηρ: "Τίμων ο Αθηναίος"...

Δ' Πράξη

μετάφρ. Lunapiena

Τάκης Σινόπουλος: Ακόμα μια Νύχτα

Ακόμα μια Νύχτα

Η Ελλάδα ταξιδεύει χρόνια...

μέσα.. στην Ε λ λ ά δ α,

ακολουθώντας το χυμένο αίμα

το σπαταλημένο.

Αίμα σταλαματιές κυλάνε

στάζουν κάτω στον Άδη.

Πέφτουν απάνω στους νεκρούς

οι σκοτωμένοι

αλλάζουν θέση δεν ξυπνάνε.

Μόνο το χέρι τους υψώνεται

και δείχνει τη μεριά

που περπατάνε οι δολοφόνοι.

Η Ελλάδα ταξιδεύει χρόνια...

ανάμεσα στους δολοφόνους.

Τάκης Σινόπουλος

(1917-1981)

Σαν Τότε... 21 Απριλίου 1967

Σαν τότε...

Παγώνει η Ψυχή.. μια τέτοια μέρα...

σαν τότε.. που ήμουνα ακόμα παιδί...

κι άκουσα τις σειρήνες να ουρλιάζουν...

κι είδα για πρώτη μου φορά τα τανκς

να σέρνονται στους δρόμους...

σαν αιμοβόρα τέρατα.

*****

Σαν τότε... που "όργανα της τάξης"

με τα όπλα στα χέρια... αιμοβόρα θεριά

έτοιμα... να σκορπίσουν το θάνατο...

έμπαιναν στα σπίτια και έκαναν συλλήψεις

μπροστά στα μάτια των παιδιών

που γνώρισαν.. πρώτη φορά τον τρόμο.

*****

Σαν τότε.. που "όλα τα σκέπαζε η σκλαβιά

και τα'σκιζε η φοβέρα." που φυλακίστηκε

η Αξιοπρέπεια... του Λόγου η Ελευθερία...

σε διπλανά κελιά... κι το σκοτάδι βγήκε...

περίπατο στους δρόμους... σκιά θανάτου.

Πληγώθηκε ύπουλα... θανάσιμα... η Δημοκρατία

στον Τόπο αυτό... που κάποτε είχε γεννηθεί..

κι ανάσαινε περήφανα.. υμνώντας τη Ζωή.

*****

Σαν τότε......

*****

Lunapiena

Αιώνας Εμπορίου... του Τ. Λειβαδίτη

Αιώνας Εμπορίου

H προσφορά κι η ζήτηση

ρυθμίζουνε την κοινωνία

έλεγε ο μεγάλος αδερφός μου Mαρξ.

Ένα μικρό, α ν ή θ ι κ ο εμπόριο

κάθε χειρονομία, κάθε λέξη,

κι η πιο κρυφή σου σκέψη ακόμα,

μεγάλα λόγια στις γωνιές των δρόμων,

οι ρήτορες σαν τους λαχειοπώλες

διαφημίζοντας όνειρα

για μελλοντικές κληρώσεις

τα αισθήματα στο Xρηματιστήριο,

στα λογιστικά βιβλία

δούναι και λαβείν, πίστωση, χρέωση,

ισολογισμοί, εκπρόθεσμες συναλλαγματικές,

μετοχές, χρεώγραφα

κι ας κλαίει αυτή η γυναίκα στο δρόμο,

τί σημασία έχει;

«ζούμε σε μια μεγάλη εποχή»,

οι παπαγάλοι δεν κάνουν ποτέ απεργία

μικροί, ανάπηροι μισθοί αγορασμένοι

με νεκρές περηφάνειες

γνώση αβέβαιη, πληρωμένη

μ’ όλη τη βέβαιη νιότη σου,

βρέχει νομίσματα, οι άνθρωποι τρέχουν

σαν τρελοί να τα μαζέψουν

νομίσματα όλων των εποχών,

ελληνικά, ρωμαϊκά, της Bαβυλώνας,

δολάρια ασημένια

η βροχή είναι πυκνή, ανελέητη,

πολλοί σκοτώνονται

πλανόδιοι έμποροι αγοράζουνε τα πτώματα

― θα χρειαστούν μεθαύριο ―

σαν ανεξόφλητες αποδείξεις

της «μεγάλης μας εποχής»,

κι αυτούς τους λίγους στίχους

χρειάστηκε ένα ολόκληρο

θησαυροφυλάκιο πόνου,

για να τους αποσπάσω

απ’ τη φιλάργυρη αιωνιότητα,

σαν τοκογλύφοι οι μέρες μας

μας κλέβουν τη ζωή, τί ζέστη, θε μου,

κι όμως βρέχει, τί καιρός,

μα δε θα μου τη σκάσετε εμένα, κύριοι,

είμαι ιδιοφυία στο είδος σας,

πίστωση, χρέωση,

ο Pοκφέλλερ άρχισε πουλώντας καρφίτσες.

Θα χτίσω, λοιπόν, κι εγώ..

ένα μεγάλο προστατευτικό σπίτι

με τις π έ τ ρ ε ς που μου ρίξατε

σ’ όλη τη ζωή μου.

Τάσος Λειβαδίτης

Μανώλης Αναγνωστάκης

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα

Κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ

Νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή

Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά

Κάμε να σ’ ανταμώσω, κάποτε,

φάσμα χαμένο του πόθου μου

Κι εγώ ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ κρατώντας

Ακόμα μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες.

(Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς

Να γνωρίζω κανένανε κι ούτε

Κανένας με γνώριζε.)

Μανώλης Αναγνωστάκης

Μες στο σκοτάδι..

Σαν σκλάβοι δραπετεύουν απόψε τ' άστρα

σε βλέμμα ερωτευμένων.. ψάχνουν να σωθούν.

Στο φως του Φεγγαριού κύλησε το δάκρυ,

xάδι τρυφερό.. στο υγρό κορμί της νύχτας.

Του ανέμου η πνοή.. έγινε τραγούδι

κι η ανάσα μου ηχώ.. μες στο σκοτάδι.

Lunapiena

Στην Αγκαλιά του Ονείρου

Στη σκιά του θανάτου 
 Εκτίμησα κάποτε τη Ζωή,

Στο σκοτάδι πεθύμησα

Την ακτινοβολία του Ήλιου,

Στη μοναξιά μου αντίκρυσα

Του βλέμματος την ομορφιά,

Στη σιωπή μου μέθυσα

Απ'το άρωμα της μιλιάς σου..

Σε συνάντησα μες στην νύχτα,

Στη γαλάζια αγκαλιά του ονείρου..

Sotto l'ombra della Morte

ho apprezzato la Vita,

Nel buio ho desiderato

la dolce lucidita' del Sole,

Nella solitudine ho visto

la bellezza del Tuo sguardo,

Nel silenzio ho apprezzato

il profumo delle Tue parole,

Nella Notte Ti ho incontrato

sul limite azzurro del sogno.

Lunapiena (2006)

ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ.... Ο. Ελύτη

ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ

ΩΡΙΩΝ

α' Συμβιβάστηκε με την πικρία ο κόσμος

Διάττοντα ψεύδη αφήσανε τα χείλια

Η νύχτα ελαφρωμένη

Από το θόρυβο και τη φροντίδα

Μέσα μας μετασχηματίζεται

Κι η καινούρια σιωπή της.. λάμπει αποκάλυψη.

Βρίσκομε το κεφάλι μας στα χέρια του Θεού.

β'

Μια προσευχή μεταμορφώνει τα ύψη της

Αλλάζει κοίτη ο χρόνος

Και γυμνούς από έγνοια επίγεια

Σ' άλλα νοήματα μας οδηγεί

Πού είναι ο σφυγμός του εδάφους

Το αίμα στη μνήμη των προσώπων μας

Ο αυτούσιος πηγαιμός;

γ΄

Των φθαρτών δακρύων απόγονοι

Κωπηλάτες των ματαίων λιμνών

Αφήσαμε το γήινο δέρμα

Και στον ψίθυρο των δέντρων ψαύσαμε

Τα λόγια μας για τελευταία φορά

Τώρα στα μέτωπά μας γειτονέψανε άστρα!

δ'

Εικόνα ω! αναλλοίωτη

Φωτοχυσία

Ντύνεις κάθε μετέωρη έννοια

Που προσεγγίζει την ελπίδα μας

Προς την αταραξία

Εκεί το ερωτηματικό.. που μας αποχωρίζεται

Είσαι παντού.. Μοιράζεσαι

Τις σκοτεινές μας άρπες

άυλο περίβλημα.

ε΄

Φύγαν τα μάτια μας

αλλά προπορεύονταν οι ψυχές μας

Στη συνάντησή τους μες στους ουρανούς

Έλαμψε καθαρή στιγμή

Τρεμούλιασμα εναγώνιο

Το πιστό καθρέφτισμα των σωθικών μας

Πιο ψηλά

Στην ενωμένη μοναξιά των άστρων της

Θρονιάζεται η Γ α λ ή ν η

Γιατί την απαλλάξαμε από το κορμί μας

Γιατί την εξαντλήσαμε από τις ελπίδες μας

Γιατί της φέραμε τάμα την Ιδέα μας..

Ξαναγεννάει αισθήματα.

ς'

Μέσα μας αναλύθηκεν η Σ ι ω π ή

Ο αρχάγγελός της άγγιξε τα μύχια

Σ' ακατοίκητο χάος κύλησε τη μνήμη

Όταν εχαρισθήκαμε σε μιαν απίστευτη όχθη

Όχθη των ελαφρών σκιών

Ονειρεμένη άλλοτε από δάκρυα

Τα χρυσά στίγματα μας κοίταξαν

Τόσο που αποσπασθήκαμε απ' το βάρος μας

Όπως αποσπασθήκαμε απ' την αμαρτία!

ζ'

Νοητή λάμψη

Κυανό διάστημα

Κ ά θ α ρ σ η της ψυχής!

Σαν να 'λειψε ο επίγειος θόρυβος

Σαν να σταμάτησε η κακία της μνήμης

Καθαρό πάλλεται το καινούριο μας όνειρο

Μας τραβάει απ' το χέρι αόρατο χέρι

Όπου Γαλήνη γίνεται ο αθώος ουρανός

Όπου η Ψυχή ελέγχεται αναλλοίωτη.

Οδυσσέας Ελύτης