PABLO PICASSO

PABLO PICASSO : LIFE IN PICTURE

Λέγεται ότι ο ΠΑΜΠΛΟ ΠΙΚΑΣΣΟ έσκυψε με σεβασμό 

πάνω στη Πολιτιστική Κληρονομιά του Κόσμου. 

Από παιδί θαύμαζε τον ΡΑΦΑΗΛ, αγάπησε την Ισπανική 

και Ιταλική κουλτούρα, λάτρεψε την Ελληνική, 

θαύμασε την Κυκλαδική Τέχνη,
τον Μάγεψε η Λαική ΠΑΡΑΔΟΣΗ.. 

του κάθε τόπου.... από την Ελληνική ως την Κέλτικη, 

από την Ασιατική ως την Αφρικανική
και την Τέχνη της Ωκεανίας... 

Έσκυψε με ευλάβεια
στην Μυθολογία... και στη Ποίηση.. 

κι ένοιωσε βαθειά την αιώνια σύγκρουση της εξουσίας.

Αυτό είναι το Μυστικό της Κουλτούρα της Μεσογείου.. 

που κατάφερε μέσα στους αιώνες να γίνει λίκνο 

του Παγκόσμιου Πολιτισμού... κι ο ΠΙΚΑΣΣΟ κατάφερε.. 

μ'όλες τις δυνάμεις του... να γίνει ΑΞΙΟΣ εκφραστής της.

PABLO PICASSO : γεννήθηκε στη Μάλαγα της Ισπανίας 

στις 25 Οκτωβρίου του 1881. 

Άρχισε να ζωγραφίζει από παιδί και σε ηλικία 14 ετών 

μπήκε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Βαρκελώνης.... 

Δημιούργησε 20.000 αυτοτελή έργα του, κάθε μορφής. 

Κορυφαία στιγμή της καλλιτεχνικής του δημιουργίας 

αποτελεί η «ΓΚΟΥΕΡΝΙΚΑ», ένας πίνακας καταγγελίας 

για τα εγκλήματα κατά του λαού του στον ισπανικό εμφύλιο.

«Πιείτε για μένα, π ι ε ί τ ε στην υγειά μου...

ξέρετε ότι εγώ... δεν μπορώ να πιω πια...«»

Τα τελευταία του... λόγια...στις 8 Απρίλη 1973

Charles Baudelaire

ΑΦΙΕΡΩΜΑ στον Charles Baudelaire, 

τον... «καταραμένο Π ο ι η τ ή» όπως τον ονόμασαν

τον... «Δ ά ν τ η... μιας παρηκμασμένης εποχής»

που γεννήθηκε σαν Σήμερα πριν 195 χρόνια...

στις 9 του Απρίλη 1821.

«Η πρωταρχική απασχόληση του καλλιτέχνη 

είναι να αποκαταστήσει τον άνθρωπο στην φύση, 

ώ σ τ ε... να επαναστατήσει εναντίον της. 

Αυτή η επανάσταση δεν λαμβάνει χώρα ψυχρά, 

ως κάτι το δεδομένο,
σαν να ήταν κάποιος κώδικας ή ρητορική.
Λαμβάνει χώρα π α ρ ο ρ μ η τ ι κ ά και α φ ε λ ώ ς, 

ακριβώς όπως η αμαρτία,
όπως το πάθος, όπως η επιθυμία»

έλεγε... και συνεχίζει αργότερα...

«Το Ω ρ α ί ο... πάντα θα είναι π α ρ ά ξ ε ν ο. 

Δεν λέω ότι θα είναι παράξενο
εκούσια και ψυχρά, 

                                        διότι τότε δεν θα ήταν παρά ένα τέρας

                               που ξεπήδησε μέσα από τις ατραπούς της ζωής. 

Λέω απλώς... ότι πάντα
θα ενέχει ένα στοιχείο παραδοξότητας, 

όχι ηθελημένης αλλά υποσυνείδητης. 

Και σε α υ τ ή ν την παραδοξότητα θα έγκειται 

και το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό 

που θα το καθιστά ω ρ α ί ο».

«Ο Σαρλ Μπωντλαίρ είναι ο πρώτος ο ρ α μ α τ ι σ τ ή ς, 

ο βασιλεύς όλων των ποιητών, ένας θεός» 

είπε γι’ αυτόν ο νεαρός Rimbaud.

Στον ἀναγνώστη

«...Ἡ ἀνοησία, τ᾿ ἁμάρτημα,
ἡ ἀπληστία κι ἡ πλάνη 

κυριεύουνε τὴ σκέψη μας
καὶ φθείρουν τὸ κορμί μας, 

κι εὐχάριστα τις τύψεις μας
θρέφουμε στην ψυχή μας, 

καθως που θρέφουν πάνω τους...
τς ψεῖρες οἱ ζητιάνοι.

Στα μετανιώματα ἄναντροι
κι ἁμαρτωλο ὡς την ἄκρια, 

ζητᾶμε πληρωμὴ ἀκριβή
γιὰ κάθε μυστικό μας 

καὶ ξαναμπαίνουμε εὔκολα
στὸ βοῦρκο τον παλιό μας, 

θαρρώντας πως ξεπλένεται
 με τα δειλά μας δάκρυα.

Ἂν το φαρμάκι κι ἡ φωτιά
 κι ἡ βια και το μαχαίρι 

δεν ἔχουνε τα φανταχτά
κεντίδια ἀκόμα κάνει 

στο πρόστυχο τῆς μοίρας μας
ἄθλιο καραβοπάνι, 

εἶναι που λείπει ἀπ᾿ τὴ ψυχά
τὸ θάρρος κι ἀπ᾿ τὸ χέρι.

Μα μες στις σκύλες, τους σκορπιούς,
τὰ φίδια, τὰ τσακάλια, 

τους πάνθηρες, τους πίθηκους,
τους γύπες, τὰ θηρία 

ποὺ γρούζουν, σέρνουνται, ἀλυχτοῦν
κι οὐρλιάζουν μὲ μανία 

μέσ᾿ στῶν παθῶν μας τὸ κ λ ο υ β ί,
προβαίνει ἀγάλια, 

θεριό πιό βρώμικο, κακό,
την ἀσκημιά να δείξει!

Κι ἂ δὲ σαλεύει κι οὔτε ἀκούει
κανένας τὸ οὐρλιαχτό του, 

ὅλη γῆς θα ρήμαζε,
καὶ στὸ χασμουρητό του

θα῾θελε νὰ κατάπινε τον κόσμο
-αὐτό ῾ναι ἡ π λ ή ξ η!- 

πού, μ᾿ ἕνα δάκρυ ἀθέλητο
στὰ μάτια της κοιτάζεις, 

καθώς καπνίζει τον οὐκά,
κρεμάλες νὰ στυλώνει.

Καὶ ξέρεις, ἀναγνώστη,
αὐτὸ τὸ τέρας πῶς δαγκώνει!

Ὦ ἀναγνώστη ὑποκριτή,
ἀδέρφι ποὺ μοῦ μοιάζεις!»

Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου

ΑΦΙΕΡΩΜΑ 

στη... Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου

ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟΥ ΜΕΣΗΜΕΡΙΟΥ

του Γ. ΡΙΤΣΟΥ (απόσπασμα)

«Χτες βράδυ δεν κοιμήθηκαν καθόλου τα παιδιά.

Είχανε κλείσει ένα σωρό τζιτζίκια
στο κουτί των μολυβιών 

και τα τζιτζίκια τραγουδούσαν
κάτου απ' το προσκεφάλι τους

ένα τ ρ α γ ο ύ δ ι...
που το ξέραν τα παιδιά από πάντα

και το ξεχνούσαν με τον ήλιο.

Χρυσά βατράχια κάθονταν
στις άκρες των ποδιών..

χωρίς να βλέπουν στα νερά τη σκιά τους

κι ήτανε σαν αγάλματα μικρά
της ερημιάς και της γαλήνης.

Τότε το φ ε γ γ ά ρ ι σκόνταψε στις ιτιές

κι έπεσε στο πυκνό χορτάρι.

Μεγάλο σούσουρο έγινε στα φύλλα.

Τρέξανε τα παιδιά,
πήραν στα παχουλά τους χέρια το φεγγάρι

κι όλη τη νύχτα... π α ί ζ α ν ε στον κάμπο.

Τ ώ ρ α... τα χέρια τους είναι χρυσά,
τα πόδια τους χρυσά

κι ό π ο υ πατούν...
αφήνουνε κάτι μικρά φεγγάρια 

στο νοτισμένο χώμα.

Μα, ευτυχώς, οι μεγάλοι που ξέρουν πολλά, 

δεν καλοβλέπουν.
Μονάχα οι μάνες κάτι υποψιάστηκαν.

Γι' αυτό τα παιδιά κ ρ ύ β ο υ ν ε...
τα χρυσωμένα χέρια τους στις άδειες τσέπες
μην τα μαλώσει η μάνα τους
που...όλη τη νύχτα
παίζανε κρυφά με το φεγγάρι...

http://11dim-kaval.kav.sch.gr/main/keimena/oneiro.pdf

.................................................

Σαν Σήμερα... στις 2 Απρίλη 1805 στο Όντενσε, 

στο νησί Φιονία της Δανίας... γεννήθηκε 

ο Hans Christian Andersen... Δανός Λογοτέχνης 

και συγγραφέας παραμυθιών...