ΔΙΝΩ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
Μέρα στιλπνή αχιβάδα της φωνής που μ' έπλασες
γυμνόν να περπατώ στις καθημερινές μου Κυριακές
ανάμεσ' από των γιαλών τα καλωσόρισες
... ... Φύσα... τον πρωτογνώριστο Άνεμο.
Απλωσε.. μια πρασιά στοργής
για να κυλήσει ο ήλιος το κεφάλι του.
Ν' ανάψει με τα χείλια του τις παπαρούνες,
τις παπαρούνες που θα δρέψουν... οι περήφανοι άνθρωποι
για να μην είναι άλλο σημάδι.. στο γυμνό τους στήθος.
Από το αίμα της αψηφισιάς... που ξέγραψε τη θλίψη
φτάνοντας... ως τη Μνήμη της Ε λ ε υ θ ε ρ ί α ς.
Είπα τον έρωτα την υγεία του ρόδου, την αχτίδα,
που μονάχη ολόισα βρίσκει την καρδιά.
Την ΕΛΛΑΔΑ.. που με σιγουριά πατάει στη θάλασσα.
Την ΕΛΛΑΔΑ.. που με ταξιδεύει πάντοτε
σε γυμνά χιονόδοξα βουνά.
Δίνω το χέρι στη Δ ι κ α ι ο σ ύ ν η,
διάφανη κρήνη.... κορυφαία πηγή.
Ο ουρανός μου είναι βαθύς κι ανάλλαχτος.
Ό,τι αγαπώ γ ε ν ν ι έ τ α ι αδιάκοπα.
Ό,τι αγαπώ... βρίσκεται στην αρχή του πάντα.
Ποίηση: ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Μουσική: ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη
