►Όσο Υπάρχει Ουρανός

ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΥΡΑΝΟΣ

Πες ότι είδα μια λάμψη

Πες μ' οδήγησε μια αστραπή

Κι όλα γύρω μου έχουν αλλάξει

Κι απ' το τέλος γυρνώ στην αρχή

Πες μ' οδήγησε μια αστραπή

Όπου κι αν πας να θυμάσαι

Όσο υπάρχει ουρανός να πετάς

Όσο υπάρχει ζωή μη φοβάσαι

Θα 'χεις λόγο για να ξεκινάς

Όσο υπάρχει Ουρανός.. να πετάς

Όταν μου φεύγει το θάρρος

Σε θυμάμαι να χαμογελάς

Το χαμόγελο γίνεται φάρος

Και τη βάρκα μου εσύ οδηγάς

Σε θυμάμαι να χαμογελάς

Όπου κι αν πας να θυμάσαι

Όσο υπάρχει Ουρανός.. να πετάς

Όσο υπάρχει Ζωή.. μη φοβάσαι

Θα 'χεις λόγο για να ξεκινάς

Όσο υπάρχει Ουρανός.. να πετάς!

Στίχοι και Μουσική: Στ. Χατζηευσταθίου

Πρώτη εκτέλεση:
Π. Θαλασσινός & Στ. Χατζηευσταθίου

ΧΙΟΝΙΖΕΙ ΜΕΣ' ΤΗ ΝΥΧΤΑ - ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ

Χιονίζει μες στη νύχτα

Κι εσύ στέκεις μπροστά

Στην πύλη της Μαδρίτης

Αντίκρυ σου έχεις

Μια στρατιά ολάκερη από πολιτείες

Μια στρατιά που σκοτώνει

Ό,τι πιο ωραίο έχουμε

Την ελπίδα, τα παιδιά, τη Λευτεριά, την νοσταλγία

Χιονίζει μες στη νύχτα

Απόψε θα κρυώνουνε

Τα μουσκεμένα πόδια σου

Χιονίζει και τώρα

Που σε σκέφτομαι

Την ίδια τούτη την στιγμή

Μπορεί μια σφαίρα εκεί να σε σκοτώνει

Και τότε

Μήτε χιόνι πια μήτε άνεμος.


Ναζίμ Χικμέτ

Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη

Νίκος Καββαδίας - Γράμμα Ενός Αρρώστου

ΓΡΑΜΜΑ ενός Αρρώστου

Φίλε μου Αλέξη, το 'λαβα το γράμμα σου

και με ρωτάς τι γίνομαι, τι κάνω

Μάθε, ο γιατρός πως είπε στη μητέρα μου

ότι σε λίγες μέρες θα πεθάνω...

Είναι καιρός όπου έπληξα διαβάζοντας

όλο τα ίδια που έχω εδώ βιβλία

κι όλο εποθούσα κάτι νέο να μάθαινα

που να μου φέρει λίγη ποικιλία

Κι ήρθεν εχθές το νέο έτσι απροσδόκητα

σιγά ο γιατρός στο διάδρομο εμιλούσε

και τ' άκουσα, στην κάμαρα σκοτείνιαζε

κι ο θόρυβος του δρόμου σταματούσε

Έκλαψα βέβαια, κάτω απ' την κουβέρτα μου

Λυπήθηκα. Για σκέψου, τόσο νέος

μα στον εαυτό μου αμέσως υποσχέθηκα

πως θα φανώ, σαν πάντοτε, γενναίος

Θυμάσαι, που ταξίδια ονειρευόμουνα

κι είχα ένα διαβήτη κι ένα χάρτη

και πάντα για να φύγω ετοιμαζόμουνα

κι όλο η μητέρα μου 'λεγε: Το Μάρτη...

Τώρα στο τζάμι ένα καράβι εσκάρωσα

κι ένα του Μαγκρ στιχάκι έχω σκαλίσει:

«Τι θλίψη στα ταξίδια κρύβεται άπειρη!»

κι εγώ για ένα ταξίδι έχω κινήσει

Να πεις σ' όλους τους φίλους χαιρετίσματα

κι αν τύχει ν' απαντήσεις την Ελένη

πως μ' ένα φορτηγό πες της μπαρκάρισα

και τώρα πια να μη με περιμένει

Αλήθεια, ο Χάρος ήθελα να 'ρχότανε

σαν ένας καπετάνιος να με πάρει

χτυπώντας τις βαριές πέτσινες μπότες του

κι ένα μακρύ τσιμπούκι να φουμάρει

Αλέξη, νιώθω τώρα πως σε κούρασα

μπορεί κιόλας να σ' έκαμα να κλάψεις

δε θα 'βρεις, βέβαια, λόγια για μια απάντηση

μα δε θα λάβεις κόπο να μου γράψεις...

Στίχοι: Νίκος Καββαδίας
Μουσική: Ξέμπαρκοι
Πρώτη εκτέλεση: Δήμητρα Γαλάνη

Νίκος Καββαδίας - Federico Garcia Lorca

 Federico Garcia Lorca

Ανέμισες για μια στιγμή το μπολερό

και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι

Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ

τότε που φεύγανε μπουλούκια οι σταυροφόροι

Παντιέρες πάγαιναν του ανέμου συνοδειά

και ξεκινούσαν οι γαλέρες του θανάτου

στο ρογοβύζι ανατριχιάζαν τα παιδιά

κι ο γέρος έλιαζε, ακαμάτης, τ'αχαμνά του

Του ταύρου ο Πικάσο ρουθούνιζε βαριά

και στα κουβέλια τότε σάπιζε το μέλι

τραβέρσο ανάποδο, πορεία προς το βοριά

τράβα μπροστά, ξοπίσω εμείς και μη σε μέλει

Κάτω απ' τον ήλιο αναγαλιάζαν οι ελιές

και φύτρωναν μικροί σταυροί στα περιβόλια

τις νύχτες στέρφες απομέναν οι αγκαλιές

τότες που σ' έφεραν, κατσίβελε, στη μπόλια

Ατσίγγανε κι αφέντη μου με τι να σε στολίσω;

φέρτε το μαυριτάνικο σκουτί το πορφυρό

στον τοίχο της Καισαριανής μας φέραν από πίσω

κι ίσα ένα αντρίκειο ανάστημα ψηλώσαν το σωρό.

Κοπέλες απ' το Δίστομο, φέρτε νερό και ξύδι

κι απάνω στη φοράδα σου δεμένος σταυρωτά

σύρε για κείνο το στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι

μέσα απ' τα διψασμένα της χωράφια τα ανοιχτά

Βάρκα του βάλτου ανάστροφη

φτενή δίχως καρένα

σύνεργα που σκουριάζουνε σε γύφτικη σπηλιά

σμάρι κοράκια να πετάν στην έρημην αρένα

και στο χωριό να ουρλιάζουνε τη νύχτα εφτά σκυλιά.

ΠΟΙΗΣΗ: ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ

Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Εκτέλεση: Γιάννης Κούτρας

Δημήτρης Ζερβουδάκης-Γράμμα Σ'έναν Ποιητή

ΓΡΑΜΜΑ Σ'ΕΝΑ ΠΟΙΗΤΗ

"Γραμμα στον ποιητη Καισαρ Εμμανουηλ"

Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε Καίσαρ να σε σώσει

Κάτι που πάντα βρίσκεται σε αιώνια εναλλαγή

Κάτι που σκίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων

Και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη

Κάτι που θα ‘κανε γοργά να φύγει το κοράκι

Που του γραφείου σου πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά

Να φύγει κράζοντας βραχνά χτυπώντας τα φτερά του

Προς κάποια ακατοίκητη κοιλάδα του νοτιά

Μακριά πολύ μακριά να ταξιδεύουμε

κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει

Εσύ τσιγάρο CAMEL να καπνίζεις ναι

κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω Whiskey

Οι πολιτείες ξένες να μας δέχονταν

οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες

Κι εγώ σ΄ αυτές απλά να σε σύσταινα

σαν σε παλιές γλυκές μου αγαπημένες

Κάτι που θα ΄κανε τα υγρά παράδοξα σου μάτια

Που αβρές μαθητριούλες τ ΄αγαπούν

και σιωπηροί ποιητές

Χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουνε

Με κάποιο τρόπο που όπως λεν δεν γέλασαν ποτέ

Γνωρίζω κάτι που μπορούσε βέβαια να σε σώσει

Εγώ που δεν σε γνώρισα ποτέ για σκέψου εγώ

Ένα καράβι να σε πάρει Καίσαρ να μας πάρει

Ένα καράβι που πολύ μακριά θα τ οδηγώ

Μακριά πολύ μακριά να ταξιδεύουμε

κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει

Εσύ τσιγάρο CAMEL να καπνίζεις ναι

κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω Whiskey

Και μια βραδιά στην Μπούρμα ή στην Μπατάβια

Στα μάτια μιας Ινδής που θα χορέψει

Γυμνή στα 17 στιλέτα ανάμεσα

θα δείτε την Γκρέτα να επιστρέψει

Στίχοι: Νίκος Καββαδίας

Μουσική κι Ερμηνεία: Δημήτρης Ζερβουδάκης

Μίκης Θεοδωράκης.Raven .Γιώργου Σεφέρη,Συμφωνικό 1970

RAVREN - Το Κοράκι

(εις μνήμην του Edgar Allan Poe)

Χρόνια σαν τα φτερά. Τι θυμάται τ' ακίνητο κοράκι;

τι θυμούνται οι πεθαμένοι κοντά στις ρίζες των δέντρων;

Είχαν ένα χρώμα τα χέρια σου σαν το μήλο που πέφτει.

Κι αυτή η φωνή που ξαναγυρίζει πάντα, χαμηλή.

Εκείνοι που ταξιδεύουν

κοιτάζουν το πανί και τ' αστέρια

ακούνε τον αγέρα..

ακούνε πέρα απ' τον αγέρα την άλλη θάλασσα

σαν ένα κοχύλι κλειστό κοντά τους,

δεν ακούνε τίποτε άλλο,

δεν ψάχνουν μέσα στους ίσκιους των κυπαρισσιών

ένα χαμένο πρόσωπο, ένα νόμισμα,

δε γυρεύουν κοιτάζοντας ένα κοράκι

σ' ένα ξερό κλωνί, τι θυμάται.

Μένει ακίνητο πάνω στις ώρες μου λίγο πιό ψηλά

σαν την ψυχή ενός αγάλματος που δεν έχει μάτια

είναι ένα πλήθος μαζεμένο μέσα σ' αυτό το πουλί

χίλιοι άνθρωποι ξεχασμένοι σβησμένες ρυτίδες

ερειπωμένες αγκαλιές και γέλια που δεν τέλειωσαν

έργα σταματημένα σιωπηλοί σταθμοί

ένας ύπνος βαρύς από  χρυσά  ψιχαλίσματα.

Μένει ακίνητο. Κοιτάζει τις ώρες μου. Τι θυμάται;

Είναι πολλές πληγές μέσα στους αόρατους ανθρώπους,

μέσα του πάθη μετέωρα

περιμένοντας τη δεύτερη παρουσία

επιθυμίες ταπεινές που κόλλησαν πάνω στο χώμα

σκοτωμένα παιδιά και γυναίκες

που κουράστηκαν την αυγή.

Τάχα να βαραίνει πάνω στο ξερό κλωνί

τάχα να βαραίνει πάνω στις ρίζες του κίτρινου δέντρου

πάνω στους ώμους των άλλων ανθρώπων,

τις παράξενες φυσιογνωμίες

που δεν τολμούν να 'γγίξουν μια στάλα νερό

βυθισμένοι στο χώμα τάχα να βαραίνει πουθενά;

Είχαν ένα βάρος τα χέρια σου όπως μέσα στο νερό

μέσα στις θαλασσινές σπηλιές,

 ένα βάρος αλαφρύ χωρίς συλλογή

με την κίνηση κάποτε που διώχνουμε την άσκημη σκέψη

στρώνοντας το πέλαγο ως πέρα στον ορίζοντα στα νησιά.

Είναι βαρύς ο κάμπος ύστερ' απ' τη βροχή· τι θυμάται

η μαύρη στεκάμενη φλόγα πάνω στον γκρίζο ουρανό

σφηνωμένη ανάμεσα στον άνθρωπο

και στην ανάμνηση του ανθρώπου

ανάμεσα στην πληγή

και το χέρι που πλήγωσε μαύρη λόγχη,

σκοτείνιασε ο κάμπος πίνοντας τη βροχή,

έπεσε ο αγέρας δε σώνει η δική μου πνοή,

ποιός θα το μετακινήσει;

ανάμεσα στη μνήμη,

χάσμα—ένα ξαφνισμένο στήθος

ανάμεσα στους ίσκιους που μάχουνται

να ξαναγίνουν άντρας και γυναίκα

ανάμεσα στον ύπνο και στο θάνατο

στεκάμενη ζωή.

Είχαν μια κίνηση τα χέρια σου πάντα

προς τον ύπνο του πελάγου

χαϊδεύοντας τ' όνειρο που ανέβαινε ήσυχα

τη μαλαματένια αράχνη

φέρνοντας μέσα στον ήλιο

το πλήθος των αστερισμών

τα κλεισμένα βλέφαρα.. τα κλεισμένα φτερά...

Γιώργος Σεφέρης - 1937
Μουσική: Μίκη Θεοδωράκη - 1970
^
Αφιερωμένο στον ΓΙΑΝΝΗ ΧΡΗΣΤΟΥ

31. Ο Χρόνος - Μαρία Δημητριάδη

Ο ΧΡΟΝΟΣ


Καθένας μας έχει στους ώμους του

Την κούραση δώδεκα ωρών από πέτρα

Την δίψα δώδεκα ωρών από ήλιο

Τον πόνο τόσων χρόνων

Την απόφαση μιας ολόκληρης ζωής

Είναι σκληρός ο αγώνας μητέρα

Μα είναι πολλά τα αδέρφια μας

Είναι πολλά τα παιδιά σου μητέρα

Μη πικραίνεσαι

Με τις μεγάλες πέτρες στον ώμο μητέρα

Ανηφορίζοντας τον θάνατο

Μεγάλες πολιτείες θα χτίσουμε μητέρα

Μην πικραίνεσαι


Γιάννης Ρίτσος

Μπάμπης Τσέρτος - Το τραγούδι του πατέρα

Το Τραγούδι του Πατέρα

Πουλί κανένα δεν κελάηδησε στη γης

σαν το γεράκι της σιωπής

Πώς να στο κρύψω

πώς να σου το φανερώσω

πώς να στο κρύψω αυτό το φως

Νερά κυλάν, φώτα περνάν

σου παίρνουν τη λαλιά και πάν

Όλα στα παίρνουν και στα φέρνουν όλα

νερά, φτερά, φιλιά, πουλιά

Πουλί κανένα δεν κελάηδησε στη γης

σαν το γεράκι της σιωπής

Στ' ασάλευτά του μάτια

ο ήλιος γονατισμένος

όλος ο ίσκιος σε ήλιο αλλαγμένος

Νερά κυλάν, φώτα περνάν

σου παίρνουν τη λαλιά και πάν

Όλα στα παίρνουν και στα φέρνουν όλα

νερά, φτερά, φιλιά, πουλιά.


Πουλί κανένα δεν κελάηδησε στη γης


σαν το γεράκι της σιωπής.

Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος

Μουσική: Σαράντης Κασσάρας

Πρώτη εκτέλεση: Μπάμπης Τσέρτος

Ο χρόνος του Γενάρη-Παντελής Θαλασσινός

Ο ΧΡΟΝΟΣ του ΓΕΝΑΡΗ


Οι νύχτες του Γενάρη έχουν στόμα

και λένε παραμύθια τις γιορτές

τσακίζουνε του μπουκαλιού το πώμα

και πίνουν να μεθάνε ποιητές

Οι μέρες του Γενάρη έχουν μάτια

που κλέβουνε το φως και το σκορπούν

τα δειλινά σε έρημα δωμάτια

εκείνων που θυμούνται κι αγαπούν

Οι μέρες και οι νύχτες του Γενάρη

σα δέντρα κρεμασμένα στη βροχή

στιχάκια γράφουν σ' ένα καλαντάρι

και στης καρδιάς τα φύλλα μια ευχή

Ο χρόνος του Γενάρη γκρίζα δάφνη

παράθυρα της μνήμης ανοιχτά

αναπολεί τον ποιητή Καβάφη

την Αλεξάνδρεια αποχαιρετά.

Οι μέρες του Γενάρη έχουν μάτια

που κλέβουνε το φως και το σκορπούν

τα δειλινά σε έρημα δωμάτια

εκείνων που θυμούνται κι αγαπούν

Οι μέρες και οι νύχτες του Γενάρη

σα δέντρα κρεμασμένα στη βροχή

στιχάκια γράφουν σ' ένα καλαντάρι

και στης καρδιάς τα φύλλα μια ευχή

Οι μέρες και οι νύχτες του Γενάρη

σα δέντρα κρεμασμένα στη βροχή

στιχάκια γράφουν σ' ένα καλαντάρι

και στης καρδιάς τα φύλλα μια ευχή


Ποίηση: Ηλίας Κατσούλης

Μουσική και Ερμηνεία: Παντελής Θαλασσινός